Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar contact@liefdesverdriet.info Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Een onmogelijke en pijnlijke liefde
van een oudere man in de ban van een ravenzwart meisje
Vanuit het Noorden zijn we onderweg naar Schiphol.
Het is vroeg in het voorjaar. De akkers in de polder heb ben een groene waas. Een vroegere Colombiaanse reisvriend, Juan Valdes, had me gevraagd of zijn dochter voor drie maanden bij ons kon verblijven.
Daarna zou ze naar een andere familie kunnen gaan. Of ik haar wilde inwijden in de Nederlandse taal en gewoonten? Hoewel het lang geleden is dat Juan en ik samen optrokken langs steden en wegen, stem ik toe. De tijd heeft ons uit elkaar gedreven. Het lijkt me een leuke ervaring voor onze jongste dochter Petra die op deze manier kennis kan maken met een andere cultuur.
Mijn vrouw Esmeralda met wie ik al dertig jaar samenwoon, ziet het ook wel zitten. We zijn bewust in de jaren tachtig niet getrouwd, want het huwelijk vonden we een burgerlijk instituut. Het draait om de liefde en de vrijheid, niet om een gevangenis.
Na een vertraging van een uur landt het vliegtuig. Cristal Valdes komt door de poortjes van ontvangsthal naar buiten. Ze is een beeldschoon meisje met de huid van een jong hertje. Haar ravenzwarte haren glinsteren met een blauwe glans in het neonlicht. Haar lippen zijn sensueel. roze als exotische orchideeën. Ze heeft het voorkomen van een priesteres, gracieus en vorstelijk. Achter haar sleept ze een roze koffer mee, op haar rug een gitaar. Haar ogen kijken vol van nieuwsgierigheid de wereld in. Er moet een foto gemaakt. Ze komt naast me staan, dichtbij. Dichter dan we als westerlingen gewend zijn. Ik voel een tinteling van opwinding.
De dochter van mijn vroeger reisvriend is niet alleen knap, maar ook aantrekkelijk. Een gift van de goden, noemde Juan altijd zo'n vrouw.
De eerste weken heb ik het erg druk met mijn werk. Ik kom vaak laat thuis. Alles gaat zijn gangetje. We lachen veel. Petra vindt het prachtig. Ze kan haar Spaans oefenen. Als de drukte op mijn werk voorbij is, kan ik meer thuis gaan werken. En dan begint het.
Vrij
Het voorjaar is zonnig. Op een dinsdagmiddag komt Cristal thuis van school. Ik ben aan het werk in mijn kamer die grenst aan de tuin. Als ik opkijk van mijn papieren, zie ik haar buiten zitten voor mijn raam aan de tuintafel. Haar zwarte haren golven over haar schouders. Ze glimlacht mysterieus als de laatste sneeuw na de winter op een grasveldje. Ik betrap me erop dat ik te lang recht in haar ogen kijk. Ik ga naar haar toe.
"Ben je al vrij?' Ze begrijpt me niet. Ze schudt met haar hoofd. Haar ogen staan wijd open.
'Libere?'
'Si'. Ze lacht op een innemende manier.
'Fietsen?' Ik draai met mijn handen en wijs naar haar paarse fiets.
Ze zegt : 'Ja.'.
De zon schijnt. Haar gezicht krijgt een roodbruine glans. Ze rijdt soms achter me. Cristal is een charmante en knappe vrouw die nog maar zeventien jaren telt. Maar in Colombia worden meisjes sneller volwassen. Ze geniet zichtbaar van elk moment en uitzicht. We gaan langs het meer dat vlakbij onze stad ligt. Ze stapt van haar fiets. Of ik een foto wil maken? Ze steekt haar armen omhoog al is het feest.
'Prachtig, mooi..', hoor ik mezelf zeggen. We maken uitstapje met ons gezin. Telkens wil ze op de foto. Telkens moet ik haar jas vasthouden en weer aan doen. Ze komt dan dicht bij me staan. Ik voel haar stevige borsten als jonge vogels. Ze kreunt soms en haar lichaam trilt als het de mijne raakt. Waarom stuurt mijn vroeger vriend mij zo'n sexy dochter?
Ik merk dat ik steeds naar haar verlang. Als ze weg is mis ik haar. We kunnen uren naast elkaar zitten. Ze gaat ook steeds minder naar school.
Op een zeker moment belt de directeur van haar school me : waarom ze zoveel thuis zit?
Ik kan niets zeggen. Soms stoten we elkaar af. Dan trekken we elkaar weer aan. Zij heeft een vriend. Ik een gezin. We zijn veel samen.
Ik leer haar Nederlands. We fietsen door de lentezon. Haar ogen staan vrolijk en stralen vol levenslust de wereld in. Ze is sportief en vol energie. Op een keer gaat ze logeren bij kennissen die een geadopteerde dochter, Linda, heb ben uit Colombia. Voor het eerst in twee maanden gaat ze van huis. Ze wil er graag heen, want dan kan ze weer eens in haar eigen taal praten. Ik breng haar naar Linda toe. In de auto is Christal stil. Ze zit op de plaats waar anders mijn vrouw zou zitten. En er is nog iets.
De ouders van Linda hadden gezegd : 'Er is nog wel een bed vrij voor jullie tweeën.' Als we de woonplaats naderen, kijkt ze schuin naar mij omhoog.
Haar anders zo bruine ogen glanzen donker en glimmen zwart als de tropische zee bij nacht. De ouders van Linda roepen : 'Daar heb ben we ze!' Ik kijk naar Cristal. Ze glimlacht. Alles lijkt zo licht. Ik drink samen met de familie wat fris, terwijl Christal ronddartelt, lacht. Opeens komt ze dicht bij me staan.
'Blijf je hier?', vraagt ze.
Ik ruik haar zoete geur. Ik voel me vederlicht. De ouders van Linda kijken naar mij. Maar ik kan hier niet blijven. Wat met mijn gezin? Wat met mij? Dit is dwaas. Dus na een tijdje neem ik afscheid met een knuffel. Onderweg naar huis vraag ik me af wat ik aan het doen ben . Ze is jong.
Oud
Ik ben oud. Dit slaat gewoon nergens op. En wat moet mijn vriend in Colombia hiervan denken? Zoals ik hem ken zou hij in dezelfde situatie wel met haar naar bed zijn gegaan. Ook al zou het mijn dochter zijn. Maar als het om zijn eigen dochter gaat? Dan zeker niet. Hij zou razend zijn. Eenmaal thuis, ziet alles er zo troosteloos uit. Ik ben afwezig. Het huis lijkt zo leeg. Een paar dagen later zit ik wachtend in de tuin. Ze rijdt met een roodbruin gezicht langs me heen, zet de fiets in de schuur, en komt naar me toe lopen. Ze is knap. Ik voel me warm worden.
'Ik heb je gemist… Ik hou van je.' , roep ik. Ze rent naar me toe. We zoenen. Ik voel me opstijgen samen met haar als twee engelen. De wereld lijkt gewichtloos. Alles is licht. Maar dan roept mijn vrouw die binnen op Christal wacht. De dagen die volgen zijn een strijd tussen verleiding en elkaar afstoten. We heb ben alle twee iets op te geven.
In mei gaan we naar Griekenland. Zij ligt elke ochtend te zonnen op het terrasje in haar bikini. Haar lichaam is helemaal volwassen. Ze is als een vrucht helemaal rijp. Haar ogen branden op mijn huid als zonnestralen. Zij is de lente in volle bloei. Ik kan niets. Hoewel ik niet gelovig ben , bid ik dat dit goed mag aflopen. Mijn vrouw en dochter beginnen zich te irriteren aan onze speelse blikken. Petra vindt ook dat ik te veel aandacht heb voor Cristal. Ik zou mijn gevoelens willen uitschreeuwen, maar ik kan dat alleen tegen de planten doen of tegen het water ver van iedereen. Haar charme en mijn verhitte lichaam slingeren me heen en weer. Ik loop als een leeuw met getergde pas door een kooi.. Ik houd het niet meer uit. Op een dag zeg ik tegen haar dat ik haar mag, maar dat onze liefde onmogelijk is. Ze moet verhuizen.
Ze wil niet. Ik wil het ook niet, maar het is beter voor ons. Op een avond zie ik haar dan ook weg fietsen. Haar zwarte haren slingeren langs haar schouders. De wereld rondom mij lijkt bij elke meter dat ze zich van mij verwijdert te krimpen tot een knellende dwangbuis die mijn hart het onmogelijk zal maken nog te kloppen. Ze rijdt weg als een lentewind, het liefste meisje wat ik gekend heb, zeventien jaren jong, terwijl voor mij de koude winter nadert : de ouderdom.
Ik loop verdwaasd rond. Ik kan slecht slapen. Ik houd me voor dat ik nog veel waardevolle mensen ken. Maar op de een of andere manier is mijn eigenwaarde tot nul gedaald. Zij laat niets van zich horen.
Enkele weken later komt er een vriend, Karel, op bezoek. We heb ben samen vele uren doorgebracht in allerlei kroegen. We heb ben veel gepraat over liefde. Want hoe dan ook Karel is een Casanova-type. Hij vraagt, als ik mijn verhaal heb gedaan : Heb ben jullie het ook uitgesproken.'
'Ja, we voelden beiden hetzelfde, maar begrepen dat het niet kan.'
'Dan moet je er nu mee stoppen. Stel je twee mannen voor aan de bar. Een knappe jongen van achttien en een oude man van zevenenvijftig. Er komt een schoonheid binnen, jong en vol levenslust. Wie zal ze kiezen? En wat zou je toekomst zijn als ze jou koos? Je zou een paar weken in de hemel wonen. Waarschijnlijk de mooiste dagen van je leven mee maken. En daarna? Dan wil ze uit. Ze wil dansen. Ze wil leven en onder haar leeftijdgenoten zijn.' Ik knik. Ik weet dat mijn vriend gelijk heeft, maar het doet zo'n pijn.
Chrystal
Ze woont nog steeds in dezelfde stad als ik maar bij een andere familie. Ik hoor niets meer van haar. Ook niet van haar vader. Haar nieuwe gezin zal het haar wel verbieden om contact met mij op te nemen. Maar wat als ze mijn vrouw aan de lijn krijgt.? Als ik haar wil bellen, is ze in gesprek. Ik voel me radeloos en eenzaam. 's Nachts verschijnt ze in mijn dromen. Overdag meen ik haar te herkennen tussen de wandelaars of fietsers. De gedachte dat ze mij al vergeten is, kwelt me. Misschien heeft ze die charmante jongen van achttien al ontmoet.
Overal op internet staat dat je in mijn situatie niet meer moet bellen. Je verstand moet het winnen van je verliefdheid. Mijn psychologe zei : 'Het gaat vanzelf over als de prikkel er niet meer is .'Mijn vriend Karel zei : 'Zoiets snapt een vrouwelijke psycholoog niet.' En nu? Ik ben haar nog steeds niet vergeten. Soms ben ik boos op alle leugens die er over de liefde worden verteld. Zelfs de liefde kent grenzen en onmogelijkheden die alleen maar wreed zijn en pijnlijk. Ik voel me waardeloos. Ik voel me slecht en schaam me. Maar besef ook dat tijdens een zwak moment, onverwacht, kan een blik, een glimlach, een gebaar, je weg doen smelten. Zelfs als je oud ben t. Mijn vriend vertelde nog een herkenbaar verhaal over een gezamenlijke kennis die verliefd werd op een jong meisje : 'Hij verloor eerst zijn vrouw, zijn kinderen, toen zijn geld en zijn huis. Als laatste verloor hij zijn verstand.' Een ontmoeting met Christal hoort thuis in een andere wereld : in de hemel of in mijn dromen, die ik nog steeds heb.
J.W,
Den Helder
